Yıllar saçlarıma değil içime işliyor beyazını. Beyazladıkça; daha koyu bir karanlığa gömülüyorum.

Herkesin gözleri kendi ışığından kör olmuş. Görünmüyorum...

Kendi içlerindeki sesi bastırmak için; sonsuz ve yüksek tempoda bir müzik tutturmuşlar. Duyulmuyorum...

Kalabalıklar içinde eziliyorum; yine de hissedilmiyorum...

Etkisiz eleman olmak böyle bir şey! Zıtlıkların içinde, insanların arasında kendime bir yer edineyim diyorum. Âmâ nafile...

Özgül ağırlığım; biriktirdiğim seslerin, kokuların, insanların oluşturduğu çığın altında kalıyor. Ve o yıllar beni küçültüyor; un ufak ediyor...

23.03.2014 23.31