Samimiyetin insanları terk etmesiyle başladı her şey. Oynadığımız bahçelere koca koca binalar diktiler. Çocuk olmanın heyecanı kalmayınca mecburen büyüdük. Çaldığım mandalinaların tadını hiçbir şeyde bulamıyorum şimdilerde. Çamura bulanmış çocuklar da yok artık. Hep daha fazlasına güdülenmiş çocuk görünümünde robotlar sanki. Yazık be! Bir daha çocuk olamayacaklarına mı yansam, samimiyetsizlik çukurunda erkenden büyüdüklerine mi?

05.04.2014 02.49