Acılarımızın yüzölçümü gittikçe genişliyor. Kendi özgül ağırlığımızın milyon katı kadar çığlıklar atıyoruz sessizce. İlk aşk, ilk yanılgı, ilk dost kazığı, ilk hayal kırıklığı. Ne dersen de. Hepsini affediyorsun belki ama unutmuyorsun. İçinde pusuya yatıyor acılar sinsice. Şuan etrafını kaplayan, seni boğan acı bu yüzden. Aldığın ilk yaranın gölgesi sonuncusu. Her seferinde çoğalıyor öfken ve haykırışın. Öncekileri affetsen de nafile...  

20.04.2014 22.37