"Her şeyin aşırısı kıtlığa mahal verirmiş." demiş ya ?#?gesasa?? yazıyı okuduğumdan beri bu cümle yankılanıyor kafamda.
Kendi varlığını müthiş bir kıtlıkla rahatsız edenleriz sanki. Bütün bolluk ve bereketin içinde yokluğa tutkun bir şekilde ilerliyoruz. Gözümüzün içine umutla, sevgiyle, çaresizlikle bakan gözleri silip atıyoruz. Kendi yoksunluğumuzu yaratma pahasına her seferinde en olmadık insanlarda çare arıyoruz. "Aşk neydi? Sevgiydi, emekti ..."cümlesi çocukluğumuzda kalan bir replik sadece.
Aşk başkalarında bıraktığımız çaresizliğin hıncını alır gibi kendi çaresizliğimizi imkânsız bir umuda hapsetmekti.
?
13.07.2014 02.52